• Psycholog/pedagog

            • Dla rodziców

            •  

               

              Szanowni Państwo,

              Przez cały rok szkolny w naszej szkole można uzyskać pomoc i wsparcie psychologiczno – pedagogiczne.

              Jesteśmy do Państwa dyspozycji i zachęcamy do kontaktu telefonicznego
              lub za pośrednictwem dziennika elektronicznego Librus.

               

               

               

            • Pozdrawiamy serdecznie! 

              p. Agnieszka Stefaniak- pedagog/terapeuta pedagogiczny

              p. Agata Jakubowska– pedagog szkolny

              p. Magdalena Michalski- pedagog specjalny

        • Jak wspierać dzieci i młodzież

            • Rozwój emocjonalny dziecka

            • Obecna wiedza psychologiczna wskazuje na to, że rozwój emocjonalny oraz osiąganie dojrzałości emocjonalnej, sfera do niedawna lekceważona i pomijana, decyduje o skuteczności działania człowieka, o jego powodzeniu w różnych dziedzinach życia oraz jego poczuciu harmonii i szczęścia. Kładąc nacisk na rozwój intelektualny dzieci, zapominamy często o tym, jak ważne jest wspieranie obszaru emocjonalnego, który pozostaje w ścisłym związku z pozostałymi sferami naszego życia i od którego zależy przede wszystkim jakość relacji i umiejętności społecznych (m.in. zdolność nawiązywania relacji z innymi ludźmi, rozumienie ich, rozwiązywanie konfliktów), istotnych zarówno w wieku dziecięcym, jak i w dorosłości. Kształtowanie emocjonalności dziecka wpływa także na jego motywację, samoocenę oraz wyniki w nauce. 

              Sfery fizyczna, intelektualna, społeczna, duchowa i emocjonalna wzajemnie się przenikają i uzupełniają. Stąd tak istotne, aby jak najwcześniej stwarzać dzieciom warunki do rozwoju umiejętności radzenia sobie z własnymi i cudzymi emocjami.

              Podstawą prawidłowego rozwoju emocjonalnego jest umiejętność rozpoznawania emocji, nazywania ich i wyrażania,
              w społecznie akceptowalny sposób. Niezaprzeczalny wpływ na rozwój emocjonalny dziecka mają rodzice i klimat emocjonalny rodziny. Rodzic może stać się przewodnikiem dziecka w skomplikowanym świecie doświadczanych przez nie uczuć. To od nas - dorosłych, dzieci uczą się, jak radzić sobie z własnymi emocjami: jak odreagowywać złość, przeżywać smutek czy przełamywać strach.

              Jak pomóc dziecku radzić sobie z własnymi uczuciami:

              • słuchaj z uwagą i empatią. Stwórz atmosferę, w której wyrażanie uczuć jest czymś pożądanym. Odłóż na czas rozmowy wszystkie inne zajęcia i zaangażuj się w pełni w kontakt z dzieckiem. Jeśli dziecko poczuje się zrozumiane, najczęściej samo będzie potrafiło sobie pomóc.
              • zadawaj pytania otwarte, czyli takie, które nie sugerują odpowiedzi. Zamiast pytać „jak się czujesz?”  lepiej powiedzieć: „wyglądasz na zdenerwowanego, opowiedz mi co się stało”. Na pierwsze pytanie najczęstszą odpowiedzią jest „dobrze”, jednak gdy sformułujemy pytanie w sposób otwarty, dajemy szansę dziecku wypowiedzenia swoich prawdziwych emocji.
              • nie próbuj wyręczać dziecka i dopowiadać mu, gdy nie może się wysłowić. Nigdy nie zakładaj, że na pewno wiesz, co ono czuje i co chce Ci powiedzieć.
              • pomóż dziecku nazwać uczucia i zaakceptować je. Pamiętajmy, że nie ma dobrych i złych emocji. Rodzicom przychodzi często z trudnością zaakceptowanie uczuć dziecka, ponieważ nie są w stanie zaakceptować swoich. Jeśli nie lubimy jakiejś emocji u siebie, nie zrozumiemy jej u dziecka i nie pozwolimy mu na wyrażenie jej. Dziecko od nas uczy się sposobów rozwiązywania konfliktów, jesteśmy dla niego przykładem, co mają robić w sytuacjach budzących smutek, strach bądź złość. Nie bójmy się rozmawiać o emocjach i ich przyczynach (pomocne mogą okazać się książki dla dzieci o emocjach).
              • pamiętaj, że akceptacja uczuć dziecka nie zakłada przyzwolenia na działanie pod ich wpływem (złość jest okej, agresja nie jest okej!). Uczmy dziecko przestrzegania zasad oraz sposobów radzenia sobie ze wszystkimi ogarniającymi je uczuciami, w sposób który nie wyrządzi nikomu krzywdy (np. poprzez rysowanie, głębokie oddychanie, liczenie do 10, boksowanie poduszki, spacer, sport, słuchanie muzyki). 
              • pamiętaj, że wszystkie uczucia nam do czegoś służą i żadnego z nich nie należy tłumić. Rozpoznawanie nieprzyjemnych emocji pomaga nam współodczuwać z innymi ludźmi, gdy oni je przeżywają, a także pomagają nam cieszyć się przyjemnymi uczuciami. 
                Młodsze dzieci przejawiają silne emocje za pomocą ciała. Jeżeli nie mają możliwości wyrażania swoich uczuć, tłumią je
                w sobie, w związku z czym mogą rozwinąć się u nich choroby somatyczne (problemy ze spaniem, trawieniem, wydalaniem). Nie ucząc dzieci rozpoznawania emocji i wyrażania ich słowami, możemy sprawić, że staną się dorosłymi, którzy reagują objawami fizycznymi w obliczu doznawania trudnych emocji.
              • chcąc pocieszyć dziecko, poprawić jego samopoczucie, często zaprzeczamy odczuwanym przez niego „negatywnym” emocjom, mówiąc „Nie ma powodu do płaczu”, „Nic się nie stało”, „Nie ma się czego bać”. Takimi słowami, nie sprawimy, że dziecko przestanie czuć, to co czuje, a jedynie spowodujemy poczucie braku zrozumienia i odrzucenia. Tylko wtedy gdy, dziecko poczuje się w pełni akceptowane, przyjdzie porozmawiać z nami następnym razem, gdy będzie miało problem.
              • nie narzucaj dziecku „przyjemnych” emocji, jeśli przeżywa w tym momencie te „nieprzyjemne”. Dziecko nie może być zawsze radosne i pogodne, ono też ma prawo przeżywać myśli i uczucia, jakich doświadcza naprawdę. Niektórzy rodzice, gdy ich pociecha przeżywa stratę, smutek, starają odwrócić jego uwagę od trudnego wydarzenia poprzez rozśmieszanie go, zmianę tematu, zakup nowej zabawki. Odcinając dziecko od jego prawdziwych uczuć, nie pomagamy mu w radzeniu sobie z nimi.
              • nie oceniajmy, nie ośmieszajmy i nie krytykujmy dziecka. To bardzo obniża jego poczucie własnej wartości.
              • gdy dziecko opowie nam o swoich trudnościach, nie podejmujmy od razu działania. Być może samo zna rozwiązanie, a potrzebuje jedynie naszego wsparcia i zrozumienia, aby je zrealizować. Wspólnie z dzieckiem zastanówcie się, co można w tej sytuacji zrobić, co mogłoby mu pomóc lepiej się poczuć. Takie zachowanie wzbudza zaufanie do nas oraz wspiera jego samodzielność w radzeniu sobie z trudnościami.
            • Jak pomóc dziecku poradzić sobie ze stresem?

            • Stres to reakcja organizmu na sytuacje i wydarzenia, które budzą nasz niepokój, lęk czy frustrację. Jest to zjawisko naturalne w życiu każdego człowieka, zarówno dorosłego jak i dziecka. Może pojawić się jako stan mobilizacji organizmu pozwalający stawić czoła codziennym wyzwaniom i zadaniom - mówimy wtedy o stresie pozytywnym, mobilizującym do działania. Co jednak, jeśli optymalny poziom stresu zostanie przekroczony? Jak pomóc dziecku?

              Dzieci, tak samo jak dorośli, w różnych sytuacjach doświadczają strachu i niepewności. Dla młodszych silnym stresorem może być pójście do przedszkola, czy przeprowadzka. Starsze dzieci przeżywają najczęściej stres związany ze szkolnymi obowiązkami, a także z odnalezieniem się w szkole, wejściem w grupę rówieśników, czy pierwszymi bliższymi relacjami. Przeżywane trudności wyrażają najczęściej poprzez swoje zachowanie. Rozdrażnienie, niepokój, wzmożona wrażliwość, niekiedy agresja wobec siebie i ludzi w otoczeniu, powinny wzbudzić czujność rodzica. U młodszych dzieci stres bardzo często przybiera formę różnych objawów fizycznych – bóle brzucha, bole głowy, senność, wymioty, brak apetytu, moczenie nocne, tiki nerwowe. W takich przypadkach w pierwszej kolejności należy skonsultować się z lekarzem, by wykluczyć inne przyczyny tych dolegliwości. 

              Jak pomóc dziecku poradzić sobie ze stresem?

              1. Określić, co w przypadku dziecka jest źródłem stresu – ta wiedza pozwoli efektywniej zareagować.
              2. Uczyć samokontroli – kontrola emocji nie oznacza ich wypierania czy zaprzeczania im, ale świadomego panowania nad nimi. Nie chodzi o usunięcie przyczyny niepokoju, ale wyciszenie nerwowej reakcji i pokazanie, że sytuacja nie jest zagrażająca.
              3. Uczyć asertywności i nie przejmowania się opiniami innych - nie mylić jednak tej postawy z egoizmem.
              4. Traktować poważnie dziecko i jego emocje  – nie bagatelizować jego problemów, rozmawiać o nich, wspierać i słuchać.
                Nie lekceważmy lęków uznając, że dziecko przesadza czy jest przewrażliwione.
              5. Znajdować czas na bycie razem – nie wywierajmy presji na osiągnięcia szkolne, pozwólmy dziecku na zabawę,
                odpoczynek, bycie z rodziną.
              6. Pozwolić dziecku na relaks – dowiedzmy się w jaki sposób dziecko się relaksuje. Może jest to rysowanie, aktywność fizyczna, spacer, czytanie książek, śpiew lub po prostu leżenie.

              Z perspektywy rodzica niektóre z kłopotów dziecka mogą wydać się błahe i nieistotne. Pamiętajmy jednak, że dla dziecka są one poważną trudnością i negatywnie wpływają na jego funkcjonowanie. Zbagatelizowanie lęków nie tylko nie pomoże dziecku, ale może doprowadzić do nasilenia objawów. W poważnych przypadkach warto skonsultować się ze specjalistą – psychologiem lub pedagogiem.

            • Dziecko w sieci

            • Statystki są alarmujące, a możemy domyślać się, że z roku na rok liczby te rosną. Obniża się również średnia wieku, w którym dzieci rozpoczynają swoją przygodę z internetem. Poza tym, że dostęp do sieci jest obecnie powszechny, pojawiają się nowe urządzenia, z których dzieci potrafią sprawnie korzystać. Przestaje dziwić nas fakt, że dla młodych użytkowników granica między światem realnym a wirtualnym zanika.

              Internet otwiera przed młodym pokoleniem wiele możliwości, ale jednocześnie niesie ze sobą duże ryzyko. Wirtualny świat fascynuje i wciąga nastolatków. Sieć staje się prostym narzędziem do kreowania swojego wizerunku. Dzieciom wydaje się miejscem bezpiecznym i gwarantującym anonimowość. Ale czy na pewno tak jest?

              Obok wartościowych treści i odpowiedzialnych użytkowników, w internecie zetknąć możemy się z drastycznymi obrazami i agresywnymi internautami. Dzieciom łatwo jest utracić kontrolę nad korzystaniem z internetu, co wiąże się często
              z zaniedbywaniem nauki, zdrowia i kontaktów z rówieśnikami.

              Wraz z rozwojem nowych technologii lista niebezpieczeństw wydłuża się. Do najczęściej spotykanych należą:

              • cyberprzemoc
              • niebezpieczne kontakty
              • szkodliwe treści
              • seksting i inne zachowania ryzykowne
              • nadużywanie internetu
              • gry komputerowe
              • zagrożenia technologiczne (np. wirusy)

              Jak chronić dziecko przed sieciowymi zagrożeniami?

              • towarzyszyć mu w jego pierwszych krokach w internecie
              • ustalić zasady bezpiecznego korzystania z internetu
              • prowadzić rozmowy na temat jego aktywności w sieci, przedstawiać mu możliwości i niebezpieczeństwa, jakie niesie ze sobą internet
              • zwracać uwagę na odróżnianie prawdy od fałszu
              • rozmawiać na temat cyberprzemocy – pokazywać, że uczestnictwo w portalach społecznościowych powinno być oparte na podstawowych wartościach, czyli m.in. na szacunku dla dru­giego człowieka
              • wprowadzić zabezpieczenia do sprzętów (programy filtrujące)
              • ograniczyć czas spędzany w internecie

              W przypadku młodszych dzieci zasady korzystania z internetu można spisać w formie kontraktu i umieścić go w pobliżu komputera.

              jak-zapewnic-dzieciom-bezpieczenstwo-w-internecie-poradnik-dla-rodzicow.pdf

            • Jak wzmacniać poczucie własnej wartości u dzieci?

            • Poczucie własnej wartości to, innymi słowy, poczucie bycia ważnym, kochanym i akceptowanym. Jest to podstawa wiary 
              w siebie, otwartości na świat, świadomości swoich mocnych stron, którą należy rozwijać już od najmłodszych lat. i która w dużej mierze warunkuje dorosłe życie, ponieważ wiąże się z poczuciem szczęścia, zaufaniem do siebie i odnoszeniem sukcesów.

              Jak budować pozytywny stosunek dziecka do siebie?

              • uważnie słuchać, zaspokojać potrzeby, okazywać troskę
              • dostosować oczekiwania i wymagania do możliwości dziecka
              • akceptować indywidualność dziecka, jego zainteresowania i upodobania
              • doceniać dziecko, nie tylko za efekty, ale przede wszystkim za postępy i podjęty wysiłek (starajmy się unikać ogólnych zwrotów typu: "pięknie!", "jesteś najlepszy!"; stosujmy pochwały opisowe: "Bardzo podobają mi się kolory, których użyłaś w tym rysunku", "Zauważyłam, że ostatnio bardziej przykładasz się do nauki matematyki", “Powiedziałeś cześć, mimo że czułeś się zdenerwowany, to było bardzo odważne!”) - nie chwalmy jednak dziecka nadmiernie, za wszystko
              • stwarzać dziecku okazje do odnoszenia sukcesów
              • dawać przyzwolenie na popełnianie błędów - porażki są naturalną częścią życia
              • unikać kar i nagród - zamiast tego tworzyć zasady i być w nich stanowczym
              • w przypadku niepowodzeń rozmawiać na temat tego, jak można naprawić błędy ("Jak myślisz, dlaczego się nie udało?")
              • stwarzać możliwość dokonywania wyborów, podejmowania decyzji, zapraszać do współpracy
              • wspierać mocne strony i talenty
              • ograniczyć media i elektronikę
              • być dostępnym - obdarzać dziecko uwagą i czasem
            • Instytucje pomocowe, w których można uzyskać wsparcie psychologiczno- pedagogiczne

            •  

              1. Telefon Zaufania dla Dzieci i Młodzieży - 116 111
              (cyberprzemoc, zagrożenie w Internecie)

              2. Telefon dla Rodziców i Nauczycieli w sprawie Bezpieczeństwa Dzieci – 800 100 100

              3. Poradnia Psychologiczno - Pedagogiczna w Luboniu

              62-030 Luboń, ul. Wschodnia 26 b.

              tel.: + 48 61 858 19 79

              e-mail: ppplubon@powiat.poznan.pl

              4. Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej w Luboniu

              e-mail: biuro.podawcze@mops-lubon.pl

              tel.: +48 61 810 50 85 

              Adres:

              ŹRÓDLANA 1

              62-030 LUBOŃ

              5. Terenowy Komitet Ochrony Praw Dziecka w Poznaniu

              ul. Garbary 97/8 (Biuro)
              ul. Garbary 97/2 (Ośrodek)
              61-757 Poznań
              tel./fax 61 855 22 78
              kom. 509 913 992

              sekretariat@kopd.poznan.pl